Wyżeł niemiecki szorstkowłosy jest psem wystawiającym o sierści twardej, „druciastej”. Początek hodowli tej rasy datuje się na koniec XIXego wieku (Gryfon Korthalsa); na początku XX-ego wieku, zgodnie z planem stworzonym przez Siegfrieda Hegewalda, Barona Zedlitz i Neukirch, dokonywano selekcji w jasno określonym celu, a mianowicie, by stworzyć rasę niemieckich psów myśliwskich szorstkowłosych, skutecznych i o silnym charakterze. Zgodnie z zasadą „skuteczność decyduje o typie” oraz ściśle przestrzegając zachowania pełnej swobody działań hodowców, wychodząc od najlepszych egzemplarzy ras szorstkowłosych (pudelpointer, gryfon Korthalsa, wyżeł niemiecki ostrowłosy) i dokonując krzyżówek z wyżłem niemieckim krótkowłosym szybko uzyskano psa myśliwskiego, charakteryzującego się szatą odporną na złą pogodę oraz wszechstronnością zastosowań we wszystkich dyscyplinach łowieckich. Dzięki swym cechom wyżeł niemiecki szorstkowłosy w ciągu kilkudziesięciu lat stał się najbardziej cenionym psem myśliwskim nie tylko w Niemczech, lecz także w wielu innych krajach.

Pies o wyglądzie szlachetnym, o sztywnej sierści, zapewniającej doskonałą ochronę skóry. Spojrzenie uważne i bystre. Chody pełne energii, płynne i swobodne.

Długość tułowia i wysokość w kłębie powinny być prawie identyczne. Długość tułowia może przekraczać wysokość w kłębie najwyżej o 3 cm.

Twardy, niezależny, zrównoważony, nie bojący się dzikiej zwierzyny; ani lękliwy, ani agresywny.

Odpowiednia do wzrostu i płci psa. Linie czaszki i kufy lekko rozbieżne

Mózgoczaszka: 

• Czaszka: płaska, lekko zaokrąglona na bokach, średnio szeroka. Łuki brwiowe dobrze zaznaczone.

• Stop: dobrze zaznaczony.

Trzewioczaszka:

• Nos: dobrze pigmentowany, w kolorze odpowiadającym umaszczeniu. Nozdrza mocno otwarte.

• Kufa: długa, szeroka, mocna i gruba. Grzbiet nosa lekko wysklepiony.

• Fafle : grube, ściśle przylegające do pyska, niezachodzące na siebie. Mocno pigmentowane w kolorze odpowiednim do umaszczenia.

• Szczeki / uzębienie : zęby mocne. Szczęki silne, zgryz nożycowy prawidłowy i pełny, co oznacza, że tylna powierzchnia siekaczy górnych musi stykać się z przednią powierzchnią siekaczy dolnych, a zęby osadzone są w dziąsłach pod kątem prostym. Według wzoru uzębienie liczy 42 zęby.

• Oczy: możliwie najciemniejsze, niezbyt głęboko osadzone, ani niewypukłe, o żywym i bystrym spojrzeniu, w kolorze od ciemno-bursztynowego do brązowo-kasztanowego. Powieki ściśle przylegające do gałki ocznej, o brzegach mocno pigmentowanych. – Uszy: średniej wielkości, wysoko i szeroko osadzone. Pokryte prostym włosem.

Średniej długości, mocno umięśniona. Część górna lekko wygięta, cześć dolna sucha.

• Linia grzbietu: prosta, lekko spadzista.

• Kłąb: zaznaczony. Grzbiet: silny, dobrze umięśniony. 

• Lędźwie: krótkie, szerokie dobrze umięśnione.

• Zad: długi i szeroki, lekko spadzisty, dobrze umięśniony. Miednica szeroka.

• Klatka piersiowa: szeroka, głęboka, dobrze rozwinięta w części przedniej. Mostek musi sięgać jak najdalej do tyłu. Żebra mocno wysklepione.

• Linia brzucha: unosząca ku tyłowi regularnym łukiem, lekko podciągnięta, sucha.

Stanowi przedłużenie linii grzbietu. Powinien być noszony jak najbardziej poziomo lub lekko uniesiony, w żadnym razie podniesiony do góry. Nie powinien być, ani zbyt gruby, ani zbyt cienki. U psów użytkowych jest skracany do odpowiedniej długości. (W krajach, gdzie istnieje zakaz obcinania ogonów, można zachować ogon długości naturalnej; powinien on sięgać do stawu skokowego i być noszony prosto lub lekko, szablowato wygięty.)

Kończyny przednie: 
widziane od przodu, powinny być proste i równoległe; widziane z boku, muszą być osadzone wyraźnie pod tułowiem. Odległość od ziemi do łokcia powinna być taka sama, jak odległość od łokcia do kłębu

• Bark: łopatki osadzone ukośnie ku tyłowi, bardzo silnie umięśnione,o prawidłowym kątowaniu łopatkowo-ramieniowym. Ramiona: możliwie jak najdłuższe, mocno umięśnione, suche

• Łokcie: ściśle przylegające do tułowia, ani odstające na zewnątrz, ani zbyt przylegające. Prawidłowe kątowanie między ramieniem, a przedramieniem.

• Przedramiona: suche, pionowe, o silnym kośćcu

• Nadgarstki: mocne.

• Śródręcza: lekko nachylone ku przodowi

• Łapy: zaokrąglone, z palcami ściśle przylegającymi do siebie. Opuszki dostatecznie grube i twarde, wytrzymałe, całe pigmentowane. Zarówno w pozycji stojącej, jak i w ruchu stopy są ustawione równolegle do osi wzdłużnej tułowia, nie skierowane ani do wewnątrz, ani na zewnątrz.

KOŃCZYNY TYLNE: 
widziane od tyłu są pionowe i równoległe. Dobrze zaznaczone kąty stawu kolanowego i skokowego. Mocny kościec.

• Uda: długie, szerokie, dobrze umięśnione. Wyraźny kąt biodrowo-udowy

• Kolana: mocne, kąt udowo-piszczelowy wyraźnie zaznaczony.

• Podudzia: długie, mocno umięśnione, zwarte.

• Stawy skokowe: mocne.

• Śródstopia: krótkie, pionowe Łapy: zaokrąglone, z palcami ściśle przylegającymi do siebie. Opuszki dostatecznie grube i twarde, wytrzymałe, całe pigmentowane. Zarówno w pozycji stojącej, jak i w ruchu stopy są ustawione równolegle do osi wzdłużnej tułowia, nie skierowane ani do wewnątrz, ani na zewnątrz.

Krok kryjący dużo terenu, wydatny i szeroki. Kończyny przednie i tylne przesuwają się do przodu po liniach równoległych do wzdłużnej osi tułowia. Doskonała prezencja.

• Skóra: napięta, przylegająca, bez fałd. Włos: twarda, „druciasta”, przylegający i gęsty. Sierść okrywowa o długości 2 – 4 cm, podszerstek gęsty, nieprzepuszczający wilgoci. Zbyt długi włos nie powinien ukrywać konturów ciała. Dzięki swej twardości i gęstości sierść powinna zapewniać jak najlepszą ochronę przed złymi warunkami pogodowymi oraz przed skaleczeniami. Włos na dolnych częściach kończyn oraz na dolnej części klatki piersiowej i brzucha powinien być krótszy, lecz gęsty; sierść na głowie i uszach jest krótsza i gęstsza, lecz nie bardziej miękka. Brwi wyraźnie zaznaczone oraz gęsta, możliwie jak najtwardsza lecz niezbyt długa broda podkreślają energiczny wyraz głowy.

• Umaszczenie: – brązowo-dereszowate, z łatami lub bez, – czarno-dereszowate („szpakowate”), z łatami lub bez, – brązowe z białymi łatami na klatce piersiowej lub bez łat, – jasnodereszowate (dominujący kolor biały z dodatkiem brązowego lub czarnego). Inne kolory są niedopuszczalne.

Wysokość w kłębie:

• psy:    61 cm – 68 cm

• suki:   57 cm-  64 cm

Wszelkie odstępstwa od podanego powyżej,  powinny być traktowane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.

Poważne wady:

• Kufa wąska, krótka lub spiczasta.

• Słabe zęby.

• Luźne powieki.

• Grzbiet łękowaty lub karpiowaty.

• Przebudowany zad.

• Łokcie znacznie wystające na zewnątrz lub skierowane do wewnątrz.

• Postawa kończyn wąska, krowia lub beczkowata zarówno w postawie jak i w ruchu.

• Poruszanie się inochodem zarówno w stępie, jak i w kłusie; sztywny chód; zbyt krótki krok.

• Sierść zbyt jasna; niedostatecznie gęsty podszerstek. 

Wady dyskwalifikujące:

• Wady charakterologiczne: zwierzę słabe, lęk przed strzałem lub zwierzyną łowną, agresywność, nerwowość, zwierzę gryzące ze strachu.

• Przodozgryz lub tyłozgryz, zgryz przemienny, brak zębów z wyjątkiem P1; końce kłów zbyt blisko siebie.

• Entropium, ektropium, oczy w różnych kolorach.

• Ogon od urodzenia krótki; złamany ogon.

• Wady pigmentacji.

UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.